De Ardennen zien en dan sterven?
Ons abonnement op de Runner's Lab Trailrun Series van Sportevents moet en zal renderen … Ik vermoed dat daar de verklaring lag. Of was het gewoon typische mannelijke overschatting? Nieuwelingen in het trailrunnen, maar laat ons eens gaan lopen in de Ardennen! We schrijven ons in de voor Trail de la Soupe in La-Roche-en-Ardenne op 14 februari. Gelukkig was de 17 km in Maarkedal eind januari met zijn 280 hoogtemeters ons goed bevallen. Het enige dat dit een beetje benaderde voor mij was de 20 km van Brussel met 210 hoogtemeters. Ondertussen 2 jaar geleden. Om maar aan te tonen dat we geen getrainde klimbenen hebben. Integendeel.
Ongerustheid deel 1
We waren wel nog niet totaal overmoedig bij inschrijving. Ons gezond verstand had gekozen voor de 12 km. Of misschien lag het aan de andere opties: 22 km, 29 km of 45 km?! De 490 hoogtemeters bij de kortste afstand klonken al hels genoeg. Bijna dubbel zoveel als in Maarkedal en op een kortere afstand. Veel steilere hellingen dus. Toch wel wat ongerustheid bij ons beiden.
Even over en weer rijden naar La-Roche-en-Ardenne voor een loop van 12 km vonden we te zot. We* besloten elke een weekendhuisje te boeken. Op een 7 km van La Roche vonden we in Jupille het vakantiedomein La Boverie. Met meer dan 200 chalets van diverse privé-eigenaars konden we zonder problemen nog 2 vrije chalets reserveren. En dan kwam enkele dagen later het jammerlijke nieuws dat de gouverneur de toelating had ingetrokken voor de trail. Aangezien de huisjes vastlagen besloten we toch te gaan en zelf een bewegwijzerde wandelroute te lopen. Die zijn er veelvuldig in La Roche.
* Misschien moet ik ook eens verduidelijken wie ‘we’ zijn, besef ik plots. We zijn twee bevriende koppels. Ik lopen sinds kort regelmatig met Steven en mijn vrouw Liesbet loopt al een tijd met zijn vrouw Els. We kennen elkaar al een jaar of acht doordat ons voetballende dochters in dezelfde ploeg speelden.
Ongerustheid deel 2
Ik was eigenlijk nog meer ongerust over iets anders dan die steile hellingen. Je kan immers altijd een stuk wandelen. Maar ik heb een pijnlijke en zwakke enkel door een ongelukje in 2016. Serieus kraakbeenletsel, en hierdoor ben ik toch altijd bezorgd voor een fatale omslaan. Waardoor lopen over and out zou zijn. In de Vlaamse Ardennen had ik een dunne wikkel gebruikt om mijn enkel extra te ondersteunen. Maar echt 100% gerustgesteld was ik hier niet mee. Steilere en dus snellere afdalingen in de Ardennen op een vermoedelijk ook meer avontuurlijke ondergrond …. ik had toch wat schrik. Ik speur nogal regelmatig op websites naar materiaal. En vooral door het natte weer en de vele modder ontstond de nood aan een tweede paar trailschoenen. Zeker omdat ik vaker meerdere dagen na elkaar ben beginnen lopen. Iets wat ik vroeger nooit deed. In dat rondsnuffelen kwam ik een hoger model van Hoka One One tegen: de Speedgoat Mid WP. Ik had me vroeger wel al die vraag gesteld, of dat überhaupt bestond een hoge loopschoen? Blijkbaar alvast toch één model. De vele positieve recensies over Hoka namen alle twijfels weg: vlug bestellen om ze nog tijdig te hebben voor het weekend. Pech! De 45 1/3 was te nauw. Rap terugsturen en bestellen in een maat 46. Dat wordt nipt om ze nog voor het weekend te hebben. Het plan was om vrijdag 16u te vertrekken, maar een huistaak van de dochter zorgde voor enige vertraging. En dat was mijn geluk. Iets voor vijf uur terwijl ik de laatste stuks aan het inladen ben en stopte het busje van DHL voor ons huis. Het pakket ging rechtsreeks ons busje in. Alleen had ik ze nu nog niet kunnen uitproberen natuurlijk …
Eens testen
Zaterdag verkenden we op het gemak het domein en daarna het dorpje Jupille. Vanuit het domein La Boverie bleken maar liefst 9 bewegwijzerde wandelingen te vertrekken met in totaal 106 km prachtige wandelpaden. Alle wandelingen zijn in een verschillende kleur gemarkeerd. We beslisten zondag de blauwe wandeling naar de kapel Saint-Thibaut te lopen. De afstand 12 km komt perfect overeen met wat we op Trail de la Soupe zouden lopen.
’s Middags wandelden we naar Marcour - Marcouray met avontuurlijke start langs de oever van de Ourthe. Zo kregen we dochters ook enthousiast mee. Ik opperde dat ik na de wandeling nog even een kort tourtje wilde lopen om even de nieuwe schoenen te testen. Zo kon ik beslissen of ik met Salomons of de Hokas zondag zou lopen. De rode wandeling is met 5 km de kortste route. Onverwacht trok iedereen zijn/haar loopschoenen aan. De uitpijling was niet altijd even geslaagd zodat we uiteindelijk op 6 km uitkwamen. Maar wat een leuke eerste ervaring in de Ardennen. Op het moment dat we over een klein stroompje sprongen na een ferme afdaling riepen we in koor: “Dit is het!” Ondertussen waren we ook al tig keer gestorven bij het klimmen. Maar dat deerde plots niet meer. Die afwisseling, dat avontuurlijke maakt het gewoon zo leuk. Het doodgaan neem je er met plezier bij. Het werd ook wel direct duidelijk dat mijn looppartner veel meer klimallures heeft dan ik. Bij het stijgen moest ik zijn loopschoenen lossen, en in de afdaling was het zowaar nog slechter. Niet bij te houden! Stampend door de modder kan hij me - op dit moment - niet bijhouden. Maar wordt het te steil … De 10 kg extra zal zeker een rol spelen. Maar het zit toch ook in de loopstijl: flandrien vs berggeit. Maar zelfs dat tastte mijn positiviteitsbarometer niet aan.
Ah ja en de schoenen? Want daar draaide het om. Hoka staat bekend voor de bizar hoge en brede zool. Deze zorgt voor hoge schokabsorptie, comfortabel gevoel en daardoor supergeschikt voor trails. En hiervan is niets gelogen. Het lijkt echt alsof je op kussentjes loopt. En door het hoge model ook nog eens stijgende zekerheid bij elke nieuwe afdaling. Time to fly? Hoe een slogan het niet beter kan zeggen!
Dé dag
De kapel Saint-Thibaut schittert als witte stip op eenzame hoogte boven het dal omgeven door hellingen en bos: uitnodigend, uitdagend, provocerend, …
St. Thibaut leefde 9 jaar als kluizenaar na 3 jaar bedevaarten. Een leven vol ontberingen door bewuste armoede, vasten en duizenden kilometers op blote voeten. Wat zouden wij dan klagen en zagen over 1,5 km stevig omhoog naar de kapel. We eindigen uiteindelijk met 11 km en 350 hoogtemeters. Ook hier weer wat pijlen die ontbraken. Algemeen was de route minder gevarieerd en uitdagend dan de korte van gisteren en iets meer stukken asfalt. Maar de klim naar de kapel alleen al maakte veel goed. Het is een onderdeel van de GR57 en een pelgrimsroute. We passeerden dan ook vele wandelaars. Toen er iemand ons nariep: “Mais vous êtes fous!” Kon ik niet anders dan hijgend reageren met “Oui, je sais …”
Maar aangekomen bij de kapel besefte ik dat zot zijn inderdaad een beetje zeer doet, maar ook wel gelukkig maakt. Ik had niet alleen het tempo van de berggeit kunnen volgen (neen we zijn niet competitief :-) ). Maar wat een mooie omgeving en prachtig uitzicht. Vervolgens moest we iets minder steil nog een 50 hoogtemeters afleggen, om daarna vooral te dalen. Het afdalingsritme van mijn looppartner was onmogelijke te volgen. Niet door vermoeidheid of hoge hartslag, maar dat tempo kunnen mijn benen gewoon niet aan. Zelfs met af en toe even door de lucht te vliegen kwam ik geen meter dichterbij. We kwamen beide wel met een brede glimlach terug aan in La Boverie. De route had misschien leuker gekund, maar we waren vooral ook tevreden over onze prestatie. We hadden onszelf toch wel verrast.
Die middag nog even La Roche bezocht, een bak Orval als welverdiende beloning gekocht en het weekendje zat erop. Nog een korte conclusie: zeker voor herhaling vatbaar zo een loopweekendje.